आमा तिमीले छाडेर जाँदा


सुनिता गिरी

संसार सबै आफनै लाग्थ्यो,खुसी सबै मेरै लाग्थ्यो,
जिवनमा शोकको बाढी आउँदा,
अनायासै जिवनमा पहिरो जाँदा
ममताले भरिएको कोमल मुटु , छिया छिया भएर फाटिदिदा
जाली रुमाल झै बुनेका सपनाहरु ,
छरपस्ट भुइभरी छताछुल्ल पोखीदा,
कलम बाट कविता होइन,
आँशु बग्दो रहेछ ,भक्कानीएर मुटु फुट्दो रहेछ ,
आमा तिमीले छाडेर जाँदा ।।।२
आकाश नै खस्दो रहेछ ,धर्तिनै फाटदो रहेछ
ममता लुटिएर एक्लो हुँदा ,खुर्सानी लगाएको घाउझै यो मन
मुटु चहराएर पोल्दो रहेछ
पदचाप आफै रोकीदो रहेछ ,अश्रुधारा बग्दो रहेछ
कलम कोक्काइ कोक्काई रुदोरहेछ ,सृष्टिनै कम्पमान हुदोरहेछ ,
आमा तिमीले छाडेर जाँदा ।।।२
किनेर कतै नपाइदो रहेछ
खोजेरै पनि नभेटिने रहेछ ,
र्साईनो गासेर नजोडीने रहेछ ,
आमामा आत्मियताको भंडार रहेछ
यो पल शोकले छोइरहेछ ,यो नयन साउन झै रोइरहेछ
आमा तिमीले छाडेर जाँदा ।।।२
कति निष्ठुरी रहेछौ ,इश्वर ,
आमाको माया खोसीदियौ ,
मैनबत्तिको शिखाझै पग्लीरहेछु ,आशुकै सागरमा डुबिरहेछु ,
आमालाइ लग्यौ टपक्कै टिपेर,
पहिरो जस्तै भत्किरहेछु ,असहज समय गुजारी रहेछु ,
आमा तिमीले छाडेर जाँदा ।।।२

हङकङ
नोट - सम्पूर्ण हाम्रा शुभचिन्तकहरुमा धन्यबाद टक्राउन चाहान्छु यस दुखद क्षणमा आफनो आफनो स्थानबाट हाम्रो परीवारलाइ सान्त्वना र शान्तिको कामना गर्नु भएकोमा यहाँहरु प्रति आभारी छु ।

खौल परेको देश दाम्ला परेका नेता


पुरुशोत्तम सुबेदी

थिय तिनका कुनै घडी सिखा टुपिका - जुल्पी लर्काउने भय ।
थियो सोझो जमाना शान्त पटलमा - नेता भनाउदा भय ।।

थान्कोट देखी सुरुहुने भुमी जनतालाई - बुझाई नेपालको थियो ।
शोझा जनता देउतासरी थिय त्यसबखतमा - सास्ती राणाले दियो ।।

गाउमा रगरग मुखिया जिम्मुवालको - जिल्लामा काजीसाप ठालु ।
बिना सित्तै तिरोभरो उठाइ खान्थे तिनले -फलाउथे तालुमा आलु ।।

मुद्धा अधिक हुन्थे अड्डा अदालतमा - गाउमा फटाहाको हुल ।
बन्थ्यो तमसुक ५० लाई सुन्य थपेर - ५०० मा औठाछाप कबुल ।।

स्कुल पढ्थे भनाउदा ठुला ठालुले - थियन गरिवको भलो ।
पाएनन जनताले कुनै राज्य सुबिधा -बरु पाउथ्यो कुकुरले कलो ।।

बाइसे चौबिसे राज्य सबै ढली गय - मासिय राजारजौटा पनि ।
चौबिसै राज्य आउदैछन नानाथरिका-भांड तन्त्रलाई गण तन्त्र भनी ।।

झगडा हो यो ओडार सामन्तिको -कही कतै नभेटिदाको पल ।
बडा बाद नौलो ल्याउने जनहरुले - गर्दैछन जनतालाई छल ।।

जन्मायो भारतले कुकुर बिराला नेपलमा -अहित नेपलकै हुने गरी ।
बने दुत पराइहितमा दलाल भरौटेहरु-रुवाउदैछन नेपाली धरधरी ।।

धोकै धोका ७ -१७-३६ छयालिसमा -जनतानिरास बनी गय ।
कोही थरी आय बोकेर छडि जादुको -देश जग नै कम्प बनाय ।।

देखे न यिनले सभ्यता कही कतै - न सिके राज्यको बागडोर ।
पारे खाडलमा सिंगो देश नेपाललाई-परीसके यी पनि जनखोर ।।

सहजै घर चलाऊन नजान्ने जनबिच- पुग्यो राज्यको लगाम ।
प्रकृतिले दियको सौन्दर्य सगुन पनी - भयन यीनलाई हजम ।।

फाटो पारे बिभिन्न थरबिच जातिहुन - अग्रपङ्तिमा देखिदा भय ।
समाली सक्नु साध्य भयन अहिले-घांटिमा बल्झेको हाडसरी भय ।।

न रह्यो बांस सुन्दर नेपालको - न बज्यो खै सुरिलो बांसुरी ।
भेट्न सके जतिका बेचेसबै यिनले-हात्ती गैंडादेखी सबै कस्तुरी ।।

कंगाल बनिसक्यो आज विश्व बिच - संस्कृतिको धनी देश नेपाल ।
नास्तिक हरु बिर्सें धर्म संस्कार पनि -हिड्छन बोल्दै जय नेपाल ।।

बेल्जियम

म निरीह देश


आचार्य प्रभा

आरोप प्रत्यारोप ,
विश्वाश ,अबिश्वास ,
घाट ,प्रतिघात
न्याय ,अन्याय को चक्रब्युहमा
फँसेको म निरीह देश
मेरो स्वाभिमान आज भोली
हरेक जनताको अभिमान अनी प्रतिशोधको
ज्वाला बनेर जलिरहेछ ।
स्वाभिमानको अग्लो शीर बनेर
उभिएको मेरो सगरमाथा पग्लिएर
हर आँखामा छचल्किएकोछ ।
चन्द्र,सूर्य छात्तिमा टाँसेर
फर्फराउने मेरो प्रतिक
केवल ---लाजको पछयौरिमा मात्र परिणत छ ।
बिडन्बना हो या सतिको सराप भनु ?
मेरो छात्ती कौरव ,पान्डवको
युद्धरूपी रणभूमी बनेको छ ।
स्वयम्भूको त्री नेत्रले
तान्डव न्रीत्य हेर्न मात्र बिवस छ
अधीर बनेर मलाई सदा सर्वदा
आषिश दिने पशुपतिनाथ
यथार्थ मा नै''पशुहरुको ''पतिमा मात्र अनुवाद छ ।
''हामी एक हौ ''भन्ने बाणी
अनेकतामा बिभाजित छ
''मेरी आमा ''''मेरो देश ''भन्ने
भावना र शब्दहरु इेर्ष्या र जलन अनी घ्रीणामा
परिवर्तित् छ ,
त्यसैले म निरीह देश
मेरो ललाटमा केवल ---
''निरीह ''कोरिएको छ
मेरो आफ्नो स्वाभिमान ,अस्मिता
बन्धकमा परेको छ ।

(अमेरिका )

गीत


दिलिप योन्जन

गाँउ सहर डाँडा पाखा बरै रगतको गन्ध
देशै जलाइ तराई पाहाड कति गर्छौ बन्ध।

सबै मिली देश बनाउ छैन कसैलाइ पिर
पालै पालो बम पडकाई देशकै छाती चिर
दाजु भाई दिदी बहिनी सबै भए दुस्मन
जनता मारी नेता बन्नेले गरे देशमा सासन।

शहिदको छोरा छोरीलाई कस्ले दिने गाँस बास
लडेका छन तछाड मछाड बनाई देशलाई बरबाद
कहिले हास्ने नेपाली नेपाली तोडी सबै जन्जाल
कहिले बन्ने मेरो देश शुन्दर सान्त नेपाल।

अस्टिन, अमेरिक

नगर बधुहरुको आवाज


दयाकृष्ण रार्इ

लाटाको देशमा गाँडहा तन्नेरी
भएर आयो गणतन्त्र
दरबारबाट काँचुली फेरेर
संग्रहलय बनेर,
डोलीमा चढेको बेहुलीझैं तरक्क आँसु चुहाएर
फिस्स हाँसि रहेको छ नारायणहिटी !
नयाँ नेपालको नयाँ संबिधान चाहि
के भएर आउने हो कुन्नी ?
सबै कुरा नाँपे,
सबै कुरा लेखे भन्लान
नेताहरु.......!
र्इस.......तिनीहरुको संबिधान !
खै कहाँ अटायौं हामी ?
नयाँ संबिधान लेख्न जनमत संकलन गर्न
हाम्रो कोठी सम्म,
किन आएनन प्रचण्ड,
किन आएनन गिरिजा,
किन आएनन माधव नेपाल
बल्ल-तल्ल एक चिम्टी नुन जति
बैस साँचेर आएका मधेसी प्रतिनिधिलाई
नेल ठोकेर, जेलमा कोचारे
हामी भनि रहेछौं
कठैबरा-बिचरा
हामीलाई माया गर्ने एउटै मात्र सभासदज्यु
आई लभ यु !
तर अरुले भन्छन बेसै भयो
अझै थोरै भयो सालेलाई
यो भन्दा पहिला
को वरिष्ठ को कनिष्ठ सबै आई रहेकै थिए
हामीले नयाँ नेपालको
नयाँ जिन्दगी चलाई रहेकै थियौं
एउटै थालमा खाएर,
एउटै ओछयानमा सुतेर
सानो कुरामा चित्त नबुझे पछि
रङ्गेहात पक्राउ,
हामीलाईनै नेल ठोकेर जेल चलान गरेर
पालेको चराले आँखा ठुग्ने
र्इन्स्पेक्टर, डेस्पी र एस्पी सबै
मुर्दाबाद !
र्इन्क्लाव-जिन्दाबाद !
गणतान्त्रिक नयाँ नेपाल
जिन्दाबाद !
खोई हाम्रो बाँच्ने अधिकार ?
खोई हामीलाई अर्को रोजगार ?
हाम्रो स्वतन्त्र बाँच्ने अधिकारबाट
बन्चित गराउने सबै
मुर्दाबाद !
रेड लाईट एरिया घोषणा गर
हाम्रो घर परिवार को लागि हामी मरि सक्यौ ।
प्रतिष्ठित समाजको लागि हामी मरिसक्यौ ।।
तरै पनि
बेश्या बादिनी
जिन्दाबाद !
गणतान्त्रिक नयाँ नेपाल
जिन्दाबाद !
वेल्स कार्डिफ बेलायत

गजल


बसन्त मोहन अधिकारी

हाँसेको देख्छन् सबै मलाई
म दुःख पोखु खैं कसलाई

कहाँ छौ तिमी आउँन प्रिय
जिउँदै यहाँ दिए जलाई

पाए त चोखो त्यो आत्मालाई
म बसन्त हुँ दिन्छु पलाई

स्वार्थी दुँनिया मतलवी छ
खोज्दैछु निस्वार्थी मनलाई

सक्दिन ढाट्न म आफैंलाई
जलाई राछु बसन्तलाई

कुकुरहरुले ताराहरु समाते

विमल गुरुङ्ग

तिम्रो पाएँ पत्र
थाहा पाएँ
गिरफ्तार
भएछन् ताराहरु !

समातेछन्
कुकुरहरुले ताराका जमात ।

मेरा प्रिय ताराहरु !
तिमीहरु अझ
जोडतोडले चम्क
म पनि चम्कन्छु ।

कुकुरहरुले
ताराहरु समाते !

कुकुरहरुले
चन्द्रमाहरु समाते ! !

तर, कहाँ छौ यति सीमित ?

तर, कहाँ छौ र यति मुीभर
कहाँ सकिएला र !
सम्पूर्ण ताराहरु झोलामा हाल्न ! !
कहाँ सकिएला र !
सम्पूर्ण चन्द्रमा दराजमा हाल्न !

कुकुरहरुले ताराहरु समाते
कुकुरहरुले
मौरीका गोलाहरु समाते ।

परिचय
नाम स्वर्गीय विमल गुरुङ्ग
ठेगाना बुद्घ चौक, धरान-१८
जन्म कार्तिक १९, २०२८
मृत्यु बैशाख २४, २०४८ (बस दुर्घटनामा)
कृति कविता संग्रह 'आगो बल्दैछ'