कृष्णकला वनेम
बधाई छ तिमीलाई ,हासी खुशी बाच ,
पिरतीको दुनियामा ,रमाई तिमी नाच ,,
देवीदेउता सङ्ग पनि ,म त यही भाक्छु ,
तिम्रो नया जिन्दगीको ,सधै खुशी माग्छु ,,
अतित भुलाई आउने दिनको ,गर्नु सामना ,
तिम्रो नया जोडीलाई ,मेरो शुभकामना ,,
कामना छ ……………………………
तिमी जहा रमाउछौ ,त्यही मेरो लाख ,
नछुटोस कहिल्यै पनि ,शुन्दर तिम्रो साथ ,,
अजम्बरी माया बनोस ,मेरो यही प्राथना ,
तिम्रो नया सन्सारलाई ,मेरो शुभकामना ,,
कामना छ ……………………………
8/21/2011,Sunday………………
धागो
स्यानु पाईजा
एक त्यान्द्रो धागो
कति महत्व बोक्थ्यो कुनै बेला
यहि धागो नबन्दै सम्म मान्छे नाङ्गै धुम्थे
बिस्तारै धागो कपडा बन्यो
मान्छे पहिरिएर ठाटिन थाले
धेरै धागो हुने ले घाँटी देखि छडके धुमाएर जनै भन्न थाले
थोरै हुने ले कम्मर मै भए पनि बाधेर कन्दानी भन्न थाले
हात मा फनफनी बेरेर रक्षा बन्धन भन्न थालियो
साँच्चै कति महत्व बोक्थ्यो धागो
धागो नबाधिएका सन्तानहरु बाउँ नखुलेको ठहरिन्थे
धागो नै नभएको मान्छेहरु सानो जात ठहरिन्थे
समायन्तर सँगै धागो को प्रयोग हरेक ठाउँ मा हुन्छ
हामी लासलाई पनि कात्रो उपहार दिने भैसक्यौ उ जमना मै
अचेल हामी यो रँग र त्यो रँगमा कपडा बनाएर
जातिय पोशाक बनाउदैछौ ति धागो का अबोध त्यान्द्रोहरुलाई
धागो तिमीलाई लाग्दैन तिम्रो कति गलत प्रयोग हुदैछ ?
आबेगमा या गरिबिमा हिजो आज कति जना
त्यहि धागो को डोरिमा झुन्डिएर आत्महत्या गर्छन
कति को हत्या आत्महत्यामा दर्ता हुन्छन
एउटा चङ्गा एकसरो धागो ले नै आकास मा नाचिरहेको हुन्छ
त्यहि केहि सरो धागो को बिस्वासमा कति सम्बन्ध बाँचिहरेको हुन्छ
यहाँ तिमीलाई धागो ले न्याय गरेको छ कि अन्याय
तिमी बाउ बन्नको लागी तिम्रो सन्तानलाई केहि सरो धागो बाध्नै पर्छ
सायद यो धागो न बन्दो हो त सन्सार अझै पनि आदिम युगमा हुदो हो।
पात्लेखेत-७, म्याग्दी
एक त्यान्द्रो धागो
कति महत्व बोक्थ्यो कुनै बेला
यहि धागो नबन्दै सम्म मान्छे नाङ्गै धुम्थे
बिस्तारै धागो कपडा बन्यो
मान्छे पहिरिएर ठाटिन थाले
धेरै धागो हुने ले घाँटी देखि छडके धुमाएर जनै भन्न थाले
थोरै हुने ले कम्मर मै भए पनि बाधेर कन्दानी भन्न थाले
हात मा फनफनी बेरेर रक्षा बन्धन भन्न थालियो
साँच्चै कति महत्व बोक्थ्यो धागो
धागो नबाधिएका सन्तानहरु बाउँ नखुलेको ठहरिन्थे
धागो नै नभएको मान्छेहरु सानो जात ठहरिन्थे
समायन्तर सँगै धागो को प्रयोग हरेक ठाउँ मा हुन्छ
हामी लासलाई पनि कात्रो उपहार दिने भैसक्यौ उ जमना मै
अचेल हामी यो रँग र त्यो रँगमा कपडा बनाएर
जातिय पोशाक बनाउदैछौ ति धागो का अबोध त्यान्द्रोहरुलाई
धागो तिमीलाई लाग्दैन तिम्रो कति गलत प्रयोग हुदैछ ?
आबेगमा या गरिबिमा हिजो आज कति जना
त्यहि धागो को डोरिमा झुन्डिएर आत्महत्या गर्छन
कति को हत्या आत्महत्यामा दर्ता हुन्छन
एउटा चङ्गा एकसरो धागो ले नै आकास मा नाचिरहेको हुन्छ
त्यहि केहि सरो धागो को बिस्वासमा कति सम्बन्ध बाँचिहरेको हुन्छ
यहाँ तिमीलाई धागो ले न्याय गरेको छ कि अन्याय
तिमी बाउ बन्नको लागी तिम्रो सन्तानलाई केहि सरो धागो बाध्नै पर्छ
सायद यो धागो न बन्दो हो त सन्सार अझै पनि आदिम युगमा हुदो हो।
पात्लेखेत-७, म्याग्दी
शहिद म
किरण पौड्याल
छाती तिम्रा टेक्ने पाईला, हिंडे काटी म
बनि सैनिक राष्ट्र सिङ्गै, हिंडे लडी म
भूमि युद्ध, मैदान क्रान्ति, हिंडे दौडी म
आँखा काला, नियत खराब, हिंडे फोडी म |
काटी मुण्डा, बनि चण्डी, हिंड्थें गर्जी म
खुँडा, भाला, कर्द गर्जन, सिंहनादै म
बाण तिखा, गोलि ताता, थाप्थें छाति म
बिछ्याई लहु भेल सरि, बढ्थें उर्ली म ||
निर्मित नेपाल लडी मैले, भएँ धुलो म
बलिदानै उपहास, भएँ पात्र म
युद्ध मेरा बिलिन कता, देख्छु आज म
पुछ्ने सिन्दुर छोरो आफ्नै, जल्छु भित्र म |
हाँसी खुशी बेच्छन आमा, भएँ बिबस म
रुन्छिन आमा कोक्याउँदै, हुन्छु पिडित म
छैनन कोहि सुन्ने उनको, तड्पिई बस्छु म
मलामी छन् खुशी सारा, भएँ अबोध म ||
कुलंघार, कलंक नै, बुझ्छु हावि म
रगत मेरो शहिदको, भएँ पानी म
इतिहासमा धमिराको, भएँ धुलो म
पन्छ्याईएको, बिर्सिएको, भएँ शहिद म |
कुवेत
रचना: २१ अगष्त २०११
छाती तिम्रा टेक्ने पाईला, हिंडे काटी म
बनि सैनिक राष्ट्र सिङ्गै, हिंडे लडी म
भूमि युद्ध, मैदान क्रान्ति, हिंडे दौडी म
आँखा काला, नियत खराब, हिंडे फोडी म |
काटी मुण्डा, बनि चण्डी, हिंड्थें गर्जी म
खुँडा, भाला, कर्द गर्जन, सिंहनादै म
बाण तिखा, गोलि ताता, थाप्थें छाति म
बिछ्याई लहु भेल सरि, बढ्थें उर्ली म ||
निर्मित नेपाल लडी मैले, भएँ धुलो म
बलिदानै उपहास, भएँ पात्र म
युद्ध मेरा बिलिन कता, देख्छु आज म
पुछ्ने सिन्दुर छोरो आफ्नै, जल्छु भित्र म |
हाँसी खुशी बेच्छन आमा, भएँ बिबस म
रुन्छिन आमा कोक्याउँदै, हुन्छु पिडित म
छैनन कोहि सुन्ने उनको, तड्पिई बस्छु म
मलामी छन् खुशी सारा, भएँ अबोध म ||
कुलंघार, कलंक नै, बुझ्छु हावि म
रगत मेरो शहिदको, भएँ पानी म
इतिहासमा धमिराको, भएँ धुलो म
पन्छ्याईएको, बिर्सिएको, भएँ शहिद म |
कुवेत
रचना: २१ अगष्त २०११
गजल
बसन्त मोहन अधिकारी
छातिको दुध मेरो बागमतिको ढलमा हाल्यौ
यो स्वाभिमानी स्वाभिलम्बी प्रतिष्ठानी सबै फाल्यौ
उत्तर दक्षिण पुर्व पश्चिम तिम्रा नातागोता
जिउँदै मलाई जलाउन दागवति बाल्यौ
रगतको खोला बगाई हज्जारौं देह ढाल्यौ
रुपरंग मात्र फेर्न ब्यर्थ किन दारी पाल्यौ
समय सगर चढ्दा उल्टो तिमी तल झर्यौ
जन्मदिने आमा छाडी सासुज्यूको सेवा थाल्यौ
सविधान नारासंग सत्ताभत्ता लुछाचुडी
सत्ताभत्ता पालैपालो जन्म दिने आमा गाल्यौ
को हौ तिमी के गर्दैछौ आफ्नो जस्तो लाग्न छाड्यो
बुद्धीजिवी नेता भन्थ्यौ खाल्टोमा नेपाल हाल्यौ
गीत
कृष्णकला वनेम
जुन तिमी उदाउछौ ,अधेरीलाई चिर्दै,
मुस्कुराउछौ धरतीमा ,मधुर प्रकाश छर्दै,,
पुर्णिमाको रातमा , टहटह चम्की दिन्छौ,
औसीको रातमा ,नामो निशान हराई दिन्छौ ,,
फर्की आउछौ फेरी ,तिमी घुम्दै फिर्दै,
मुस्कुराउछौ धरतीमा ,मधुर प्रकाश छर्दै,,
जुन तिमी ………………………………
जुन तिमी एउटा ,लाखौ तारा माझमा,
कुन लोकमा छौ तिमी ,देख्छु शुन्यतामा,,
कुरा गर्छु मनमनै , कहा हौली भन्दै ,
मुस्कुराउछौ धरतीमा ,मधुर प्रकाश छर्दै,,
जुन तिमी ………………………………
6/21/2011,,Tuesday,,,,,,
गीत
कृष्णकला वनेम
सिउदोमा सिन्दुर भरेर पतिको माया खै के दियौ ?
च्यातेर गयौ यो छाती फाटेको घाउ खै के सियौ ?
बिश्वास त हुन्छ आत्मामा हुदैन खाई कसम मन्दिरमा
माया त हुन्छ मुटुमा हुदैन एक चिम्टी सिन्दुरमा
सातफेरो लिदा अग्निमा बाचा तिमीले खै के लियौ ?
च्यातेर गयौ यो छाती फाटेको घाउ खै के सियौ ?
सिउदोमा ………………………………………
सजिन्छ तस्बिर त रिदयमा हेरुन्जेल मात्रै हो आखामा
छिपिन्छ माया त मुटुमा हुदैन छिन भरको बाचामा
सबैको सामु तिम्रो भए तिमी त खै कस्को थियौ ?
च्यातेर गयौ यो छाती फाटेको घाउ खै के सियौ ?
सिउदोमा ………………………………………
8/10/2011,Wednesday……
सिउदोमा सिन्दुर भरेर पतिको माया खै के दियौ ?
च्यातेर गयौ यो छाती फाटेको घाउ खै के सियौ ?
बिश्वास त हुन्छ आत्मामा हुदैन खाई कसम मन्दिरमा
माया त हुन्छ मुटुमा हुदैन एक चिम्टी सिन्दुरमा
सातफेरो लिदा अग्निमा बाचा तिमीले खै के लियौ ?
च्यातेर गयौ यो छाती फाटेको घाउ खै के सियौ ?
सिउदोमा ………………………………………
सजिन्छ तस्बिर त रिदयमा हेरुन्जेल मात्रै हो आखामा
छिपिन्छ माया त मुटुमा हुदैन छिन भरको बाचामा
सबैको सामु तिम्रो भए तिमी त खै कस्को थियौ ?
च्यातेर गयौ यो छाती फाटेको घाउ खै के सियौ ?
सिउदोमा ………………………………………
8/10/2011,Wednesday……
अन्तहिन गोरेटा र दुर्इ पाईला
टंक सम्वाहाम्फे
नाप्दै अन्तहिन गोरेटो
हिड्छु प्रत्येक दिन दुर्इ पाईला
नाघ्दै समयका अनगिन्ति मोडहरु
गुड्छु सवारी साधनहरुले किचिएर सडक
कावा खेल्दै वेलाबखत
उड्छु शुन्यकासमा पखेटा
यहाँ अनेकौ विचारका चोक्टाहरु
भुटेर भकुण्डो खोपडीमा
मुछ्दै विमर्शका दाविलोले
बाड्छु सबैलाई अन्तरचक्षुका टर्चलाईटहरु
म परिधी
मेरो घर
गोरेटो
सडक
आकासले तुनिएका क्षितिजहरु
आफ्नै यथास्थितीको वनावटमा
समान पाईलाहरु माथी
पृथक पृथक गीदीहरुसंग रोपीदा
रङग रङगमा शुत्रपात भएकाछन् अस्तित्वहरु
आश्चर्य होइन त्यो आठौं
श्रृङखला हो श्रृङखला सभ्यता उधिन्ने पाइतालाको
उदाउनु देखि अस्ताउनु सम्मको
यात्रा
घरको दैलो नाघेर
जव मिसिन्छ गल्छेडा हुँदै चोकमा
तव निलिदिन्छ भीडले
उसको सम्पूर्ण परिचय
अनि नेपथ्यमा
घुम्न थाल्दछ भोगाईका रोटेपीङहरु
रङगमञ्च पछाडीका रङगमञ्चहरु
दर्शकहरुको दृष्टि भन्दा सुदुर दुनियामा
झुलुक्क देखिए पनि
चासोले छोप्दैन कसैलाई
तर त्यहाँ झन
कडा आदेश स्विकार्नु पर्छ
कडा नियम पालना गर्नुपर्छ
एकपल जीउँदो रहनको लागि
जोखीम उठाउँनु पर्छ
हैरानी मोल्नु पर्छ
यो वास्तविकताको
हरेक पाटा पाटामा
एउटा आफ्नै सानो संसार
बचाउको निम्ति
अनायासै निरीहताले
ठुलै आयतन ओगटेपछि
अभियोग विनाको सजाय भोग्नु
कति अन्याय !
तर अन्याय पनि न्याय नै हुन्छ
त्यो परिस्थितीले धकेल्दा
त्यो वाध्यताले कुल्चदा
त्यसैले
देखिन्न यहाँ साग्लो शरीर
चिनिन्न यहाँ साग्लो अनुहार
विना हुलियाको मेरो अस्तित्व
तै पनि छन् इन्द्रिय जनेन्द्रियहरु
छन् चेतना र विवेकहरु
अथवा सम्पूर्ण जीवन
तसर्थ
नखन्याए हुन्छ सहानुभूतिले
मेरो सतहमा
मेरो परिवेश
म त्यो कमसल माटो होइन
भत्केर पहिरो जाने
यो व्रमाण्डको
कुनै गोलाद्धमा
कुनै ध्रुवमा
आफ्नै तरिकाले नाप्छु अन्तहिन गोरेटो
उमेर भन्दा लामो
प्रत्येक दिन दुर्इ पाईलाले
नाप्दै अन्तहिन गोरेटो
हिड्छु प्रत्येक दिन दुर्इ पाईला
नाघ्दै समयका अनगिन्ति मोडहरु
गुड्छु सवारी साधनहरुले किचिएर सडक
कावा खेल्दै वेलाबखत
उड्छु शुन्यकासमा पखेटा
यहाँ अनेकौ विचारका चोक्टाहरु
भुटेर भकुण्डो खोपडीमा
मुछ्दै विमर्शका दाविलोले
बाड्छु सबैलाई अन्तरचक्षुका टर्चलाईटहरु
म परिधी
मेरो घर
गोरेटो
सडक
आकासले तुनिएका क्षितिजहरु
आफ्नै यथास्थितीको वनावटमा
समान पाईलाहरु माथी
पृथक पृथक गीदीहरुसंग रोपीदा
रङग रङगमा शुत्रपात भएकाछन् अस्तित्वहरु
आश्चर्य होइन त्यो आठौं
श्रृङखला हो श्रृङखला सभ्यता उधिन्ने पाइतालाको
उदाउनु देखि अस्ताउनु सम्मको
यात्रा
घरको दैलो नाघेर
जव मिसिन्छ गल्छेडा हुँदै चोकमा
तव निलिदिन्छ भीडले
उसको सम्पूर्ण परिचय
अनि नेपथ्यमा
घुम्न थाल्दछ भोगाईका रोटेपीङहरु
रङगमञ्च पछाडीका रङगमञ्चहरु
दर्शकहरुको दृष्टि भन्दा सुदुर दुनियामा
झुलुक्क देखिए पनि
चासोले छोप्दैन कसैलाई
तर त्यहाँ झन
कडा आदेश स्विकार्नु पर्छ
कडा नियम पालना गर्नुपर्छ
एकपल जीउँदो रहनको लागि
जोखीम उठाउँनु पर्छ
हैरानी मोल्नु पर्छ
यो वास्तविकताको
हरेक पाटा पाटामा
एउटा आफ्नै सानो संसार
बचाउको निम्ति
अनायासै निरीहताले
ठुलै आयतन ओगटेपछि
अभियोग विनाको सजाय भोग्नु
कति अन्याय !
तर अन्याय पनि न्याय नै हुन्छ
त्यो परिस्थितीले धकेल्दा
त्यो वाध्यताले कुल्चदा
त्यसैले
देखिन्न यहाँ साग्लो शरीर
चिनिन्न यहाँ साग्लो अनुहार
विना हुलियाको मेरो अस्तित्व
तै पनि छन् इन्द्रिय जनेन्द्रियहरु
छन् चेतना र विवेकहरु
अथवा सम्पूर्ण जीवन
तसर्थ
नखन्याए हुन्छ सहानुभूतिले
मेरो सतहमा
मेरो परिवेश
म त्यो कमसल माटो होइन
भत्केर पहिरो जाने
यो व्रमाण्डको
कुनै गोलाद्धमा
कुनै ध्रुवमा
आफ्नै तरिकाले नाप्छु अन्तहिन गोरेटो
उमेर भन्दा लामो
प्रत्येक दिन दुर्इ पाईलाले
Subscribe to:
Posts (Atom)