कुमारी

केवल गंगा गुरुङ

जहाँ तिमी थियौ
किन हो किन म थिए
हामी दुवै थियौ
तर त्यहाँ
मेरो मन थिएन
मेरो मन त हिमालको शिरमाथि
उडिरहेको थियो
स्वच्छ प्वाँख फिँजाएर
म धेरै बेर टोलाए
त्यो कुमारी हिमालको अलौकिक शुन्दरताभित्र
त्यसको काखमा
सेतो हिउँ पवित्रताको प्रतीक
उसको अस्मिताको पहरेदार
हरीयो डाँडापाखाहरु
उसैको आँसुले वग्ने
खोलानालाहरु
अचानक
मेरो मौनता भङ्ग गरिदियौ
मलाई स्पर्श गर्न खोज्यौ
र भन्यौ
मौन किन ? केही त बोल न
एकान्तमा छौं हामी दिल खोल न
कता कता
एउटा भिषण बज्रपातले
कुमारी हिमाललाई
चकनाचुर बनाएको
मेरो मनले देख्यो
र
भन्न मन लाग्यो
आफ्नै स्थितीमा रहन देउ
तिमीले आशय बुझेनौ
प्यासी सम्झेर अंगाल्ने प्रयत्न गर्‍यौ
त्यही पारीको
कुमारी हिमालको प्रतिष्ठामा
दख्खल पुगे जस्तै लाग्यो