परिहास सुब्बा
मान्छे - रुखहरु बाँचीरहेछन्
घना बस्ती - जंगल भीत्र
सुरिला
बटारिएका
बाङ्गाटिङ्गा
हाँगाबिँगा फैलिएका
ठूला साना
आदी इत्यादी रुपका
सम्थरमा
भीरमा
पखेरामा
रुखो माटोमा
म्लिलो माटोमा
आदी इत्यादी ठाउँमा बसेका छन्
भूगोल वांणीको कित्ता भित्र ।
सुरिला रुखहरुलाई
बाङ्गाटिङ्गा रुखहरुले
आदिबासीको पगरी गुथाएका छन्
तिनै बाङ्गा रुखहरुको षढयन्त्रले
सुरिला रुखहरु बेलैमा काटिन्छन्
या त भीत्र भीत्रै ढ्वाङ कपिन्छन्
खोक्रो बनाईन्छन्
बाहिरी हेराइमा यसरि बाचईन्छन पनि ।
काटिएको फेदको ठूटो बाट
मुनाहरु पलाएर हाँगाहरु फैलिन्छन्
हाँगाहरु बढे पछि त्यहाँ
माँयाको सहानुभूती देखाउँदै
बाँदरहरु मनग्ये
नाच्छन्
उफ्रन्छन्
टेक्छन्
कुल्चन्छन्
कलिला मुन्टाहरु तहसनहस पार्छन्
ध्मिलो पानी चाट्ने बाँदरहरु
धम्क्याउँछन पनि
आखिर बाङ्गाटिङ्गा रुखहरु नै ठूला हुन्छन्
त्यो बस्तीमा ।
त्यो बस्तीमा ।
आदिबासी रुखका अंशहरु
समय संगै बिस्तारै एक एक गरी
टिपिन्छन्
फ्याँकिन्छन्
लुटिन्छन्
खोसिन्टन्
उसका कागज पातहरु
खरानी बनाईन्छन्
बल्ल इतिहास बाजे, भोगाई देखाईहरु
आजभोली बर्तमान नातीलाई
फटाफट सनाउँदै छन्
सायद अब उसलाई मर्छु भन्ने पक्का भो
र नाती चाख लिएर सुन्न थालेका छन्
यद्यपी तर अब परेमा
सुरिला रुखहरुले
बाङ्गा भएर बाँच्नु पर्छ
आदिबासी रुखहरु माथी
बाँदरहरुलाई राज्य छाड्नु हुन्न
खोसिएका कुराहरु
परे जबरजस्ती फिर्ता खोस्नु पर्छ
कथा दन्त्य कथाहरुमा स्यालले नै धेरै जितेका छन् ।
त्यसैले
बाँचीरहनुको बिकल्प
किन नहोस रक्तपातको नै
संघर्षको जरुरी छ
आदिबासी रुखहरुमा
तर त्यो भन्दा अघि
इतिहास बाजेका कथाहरु
सुन्न अझ बढी जरुरी छन्
सरिला रुखहरुले ।।
No comments:
Post a Comment