तमोर सधैं बगिरहन्छ तर हिमाल सकिन्दैन

डी.वी. पालुङ्वा

म अविश्वासको पृष्ठपोषक
किमार्थ बन्न सक्दिन
तर मलाई हिमाल हिंडेको थाहा छैन
पहाड सरेको थाहा छैन
त्यसैले
तरार्इ पनि हिड्दैन र र्सर्दैन पनि
अत : म हिमाल पहाड तरार्इका फांटहरुमा
आदीम् सभ्यता संगसंगै
आजको यस घडी र पल्लामा उत्रिएर
यी विश्वासका हस्ताक्षरित हरफहरु मार्फत
यो अन्तिम बोधार्थ संम्प्रेसण गर्न चाहान्छु
किनभने यो धर्तिमा र्इतिहांसलाई पुरै भत्काएर
नयां मन्दिरको मात्रै निर्माण गर्ने कल्पना गर्न सकिन्दैन ।
के यो आफैमा अटल विश्वास होईन र ?
तसर्थ येही बिश्वासको जगमा
अथवा त्यो धरातलमा उभिएर
आंधी संग टक्कर गर्नु आफैमा
एउटा उदेश्य होईन र ?
यस अर्थमा म यो धर्तिमा
बिना उदेश्य आएको थिईन कि
मेरो आमाको बिलौनालाई धुलो चटाउनु
मेरो मौन स्वीकृती पट्टकै होईन
यहां एउटा माटोको कृतघ्नता बिर्षोर
पुन्य तिर्न नसक्ने निम्छरो छोरो
म किन्चीत बन्न सक्दिन
र यो कोलाहल मसान्घाटमा
काङसोरेको प्रेतआत्म जगाएर
यो युगान्तकारी आन्दोलनको नारामा
समावेशी र समानुपातिकको खोंढा उध्याएर
भाग लिन
मैले यलम्बर संग कबुल गरेको थिईन
र फट्के किनारामा श्रीजंगालाई
साक्षी कहिल्यै राखिन
येही सत्यमा राष्ट्रिय अखण्डतामा
सार्वभौंम् र संप्रभुत्ताको खातिर
अब एउटा आत्मआन्दोलनको चरम् उत्कर्षमा
बालक सधैं जन्मी रहन्छ
तर आत्मनिर्णयको अधिकार सिद्धिदैन
यो सत्यबोधमा
हिमाल पग्लेर तमोर बगिरहन्छ
समग्रमा
हिमाल पग्लेर गंगोत्री सधैं बगिरहन्छ
तर हिमाल सकिन्दैन ।

हङकङ