आफ्नै कठघरामा घण्टाघर

प्रकार अन्तर

त्यो रात
नारायणहिटी देख्ने
घण्टाघर थियो ।
त्यता गोली चलिरह्यो-
ड्याङ, ड्याङ, ड्याङ, ड्याङ....
यता ऊ
बजिरह्यो आर्तध्वनि-
ट्याङ, ट्याङ, ट्याङ, ट्याङ....

ऊ जागा बसेर
निदाईरहेको शहर
बेखवर थियो,
त्यो रात
नारायणहिटी सुन्ने
घण्टाघर थियो ।

त्यहीँनेर
यौटा बैरागी कविले
कपाल झैँ बेखवर छाडेर
छातीमा सुईहरू
उसले इतिहासकै
ठुलो मौनधारण गर्यो ।
त्यहि दिन
हरायो झैँ लाग्छ,
घण्टाघरले सेकेण्ड सुई!

यौटा भयंकर अपशकुन !
यो सेकेण्ड सुईबिना
चलेको समय !
यौटा विभत्स दृश्य देखेको
बालक झैँ बर्बराईरहन्छ ।

घरिघरि
फनक्क घुम्छन सुई ।
अनि चुपचाप! चुपचाप!!
टोलाईरहन्छ घण्टाघर।