ओम शान्ती शान्ती शान्ती नेपाल

टोप बहादुर रार्इ

विद्रोहले भत्किएको आँगन
आतन्कले पोलिरहेको टुहुरो मन
जिउँदै जल्दै वाग्मती झैं
लम्पसार परेर मन्दिरको शरणमा ।

चिहाउँदै चित्कारका घण्टिहरु छिँडीबाट
निभाउँदै आगो दुखेको आशुले
खरानी भएछन् दृश्यहरु
नियाल्दा नियाल्दै श्वयंम्भुका दुर्इ आखाले ।

"आयो गार्खाली चार्ज"
घोपियो ब्यूनेट आफ्नै आमाको छातीमा
पडि्कयो गृनेड आफ्नै बारीको कान्लोमा
रेटियो घाटी आफ्नै सन्तानको
पुछियो सिन्दुर आफ्नै चेलीको ।

यूद्ध बडार्ँइमा मुस्कुराइरहंदा तिमी
रोई रहृयौं म, मेरी आमा र मेरो देश
तोडिरहंदा आफ्नै बचनलाई तिमी
बोकी रहृयौं रामायण, मुन्धुम र बाइबलका ठेलीहरु ।

ठोकिरहंदा तिमीले संघियताको किल्लाहरु
रोपीरहृयौं धरतीमा बुद्धत्वका दीउलहरु
दोहोर्‍यार्इरहंदा तिमीले कथा मैसासुरको
जपी रहृयौ ओम शान्ती शान्ती शान्ती नेपाल ।