स्यानु पाईजा
मेरो गाउँ एक पुरानो बस्ती
बुढो मान्छे खोकेको आवाज
स्याल रातै भरी रोयो ।
ऊल्लु एकहोरो कराई रह्य़ो ।
जुनकेरी मलाई हेपेरै
घर भित्र छिरर्य़ो ।
मेरै नाक वरीपरी धुम्यो ।
मुजा परेको अनुहार हेरेर
धित मरुन्जेल हाँस्यो ।
जुनकिरी पस्दा पनि मलाई
मन खिन्न लागेन ।
गैरी खेत बाँझै छ ।
गोरु पालेका छैन्न
बाँझो खेत डिङगा चह्ररे के भो?
मैले बध्याकरण गरेको थिएन ।
चार छोरा जन्माए कै हो ।
मैले पढ्न सकिन भनि
लैनो भैसी बेचेरै पढाए कै हो ।
तर यो गाँऊ अचेल
नशबन्दी गरेको मान्छेहरुको
गाँउ जस्तै छ ।
बाँझी आईमाईको कोख जस्तै छ ।
खोई कुन छोराको कति?
नाति नातिनी छन ।
नदेखेको, नसुनेको जुगनै भयो ।
दशैमा आशिश दिन पाकै छैन ।
बर्षौ भयो आशाको डोरी सम्हालेको
दश साल पहिले मैनाले एैना हेरेर
अझै एउटा बच्चा जन्माऊ भन्दा
मैले गाली नगरेको भए ।
साहेद मनमा पछुतो नहुदो हो ।
म सँगै रुने अरु कोई हुन्दो हो
मैना बित्दा म एक्लै रोए ।
म मर्दा रुने कोहि त हुन्दो हो ।
म मरे पछि पनि यहाँ
कोहि त हुन्दो हो ।
यो बुढो बस्ती मेरो मृत्यु सँगै
मान्छे बिहिन नहुदो हो ।
पात्लेखेत-७ म्याग्दीबाट
No comments:
Post a Comment