नारी

पुरुशोत्तम सुबेदी

शुगन्धले भरीपूर्ण छेउ तिमी हर पल
दुर्गन्धमा मडारियकी छेउ तिमी पल पल
मुर्ख लाई अमृत बांडेकी पनि छेउ तिमी
सत्जनको दोहोलो काढेकी पनि छेउ तिमी
मायाले संसार ढाकेकी छेउ पनी तिमी
बिवसतामा बिस बांडेकी छेउ पनि तिमी
बुझ्न सके अमृत सबकी हौ पनि तिमी
बुझ्न नजाने सबैकि बिस हौ पनि तिमी
तिमी बिनाको जीवन अधुरै अधुरो सबको
अन्जान बेला बखतमा बिसै बिस हौ सबको
विद्वान पनि तिम्रै तापको रछानमा छन सबै
चन्डाल पनि तिम्रै आडको सहारामा छन सबै

कल्प ब्रिक्ष को सुरिलो हरियो बोट हौ तिमी
कतै फल फल्छेउ त कतै बिस फल्छेउ तिमी
उन्मत्त बैंस र काजल सब थोक होइन तिम्रो
दुर्गन्धको बास आउन क्षेण भर लाग्दैन तिम्रो
महलकी रानी भई सजियकी छेउ कतै तिमी
सडककी बेस्या भई भजियकी छेउ कतै तिमी
छातीमा अंम्रित बोकेकी दयालु छेउ पनि तिमी
सन्तानको रहरले दिसापिसावमा डुबेकी छेउतिमी
हरपल हर क्षण सबकी कतै धढकन हौ पनि तिमी
शुबिधा भोगी कतै बिलक्षिणी चडकन् हौ पनि तिमी
तिमी बिनाको संसार लाग्दछ सबै लाई सुनसान
फेरी पनि अबुझ सठकि भई रहेकी छेउ अपमान
तिम्रो महिमा गरेर सकिदैन कतै कहिलेइ पनि
शुभोभित छेउ जगत भरी रात दिन जहिले पनि