नेपाली सपना र बिपना

बसन्त मोहन अधिकारी

आमा !
आज फेरी सपना देखें
तिमीलाई भैसिले लखेटेको
मध्यरातमा जुरुक्क उठेर
चैतन्यको बतिमा
चारैतिर हेरे
घरबाहिरका अर्नाहरुले खेद्दै रहेछन् ।

हो बाबु,
भो त्यो कुरा नगर
तिर्मो घरबास उठ्लार्
इज्यत मात्र होइन
प्राण चुडिएला
मेरो चाहना
तिर्मो गाँस, बास र कपास
र जीवन हो ।
मैले पनि भयङ्कर सपना देखेँ
गाँउघर, शहर मात्र होइन
प्रदेशमा पनि अैठनहरु आएर
तिर्मो गला थिचिरहेछन् ।

घरआँगनबाट
बल्ल तल्ल बाँचेका
मेरा सन्तानहरुलाई
कुबेर बन्ने होडमा
जिउँदो बलि दिदै
त्यो प्रदेशमा
कठ्ठै ! बाँच्नु न मर्नुको दोसाधमा
कठ्ठै ! बाँच्नु न मर्नुको दोसाधमा
सैतानहरुले
भेडा बाख्रा झै बेचिरहेछन् ।

आमाको ममता न हो
सहन नसकेर
रुदैँ सगरमाथा उक्लिएर
प्रदेश तिर चिहाए
कयौ सपुतहरुले
भाईबैनीहरुलाई
ममताले बाँधेको देखेँ
अँगालो हालेर राखेको देखेँ
त्यतिखेर
भावविहल भै आँखाबाट आँशु खस्यो
खुसि र हर्षो
धेरै भयो
यस्तो दृष्य नदेखेको ।

समयको अन्तरालमा
अनायासै,
त्रि्रो जस्तै सपना देखेँ
सपुतहरुलाई घरकै भैसिहरुले खेदिरहेछन् ।
हान्न र फाल्न सिंग उदाई रहेछन् ।
पापै पापले भरिएको धर्ती बिच
आधा रातमै उठेँ
पुकार गरे
हे जन्मदाता !
संसारका सृष्ट्रिकर्ता !
यो धर्तीमा
सत्यताको कर्म र कतर्ब्यमा
बाँच्न दिदैनौ भने
जन्म पनि नदेउँ
म सधै मेरा सन्तानहरु
अनाहकमा बली चढाउन चाहन्न ।
बली चढाउन चाहन्न ।

चितवन यूर्एइ